Into the flow...Spotkanie w kinie. - GDAŃSK Miasto Marzeń

Quentin Tarantino na stałe znalazł miejsce w historii kina właśnie dzięki „Pulp Fiction”. Nikt temu nie zaprzeczy, bo to tak jakby zaprzeczać kulistości Ziemi czy podstawowym aksjomatom matematycznym.
„Pulp Fiction” otwiera nie tylko, wspólnie z filmami Lyncha i Triera, rozdział pod tytułem: Postmodernizm w kinie, ale przede wszystkim dojrzałą twórczość samego Tarantino. Monolityczne „Wściekłe psy” to wspaniała wprawka, ale cesarskie cięcie to właśnie drugi w kolejności chronologicznej film Tarantino. Potem, co prawda, wielokrotnie zbliżał się do tego wysokiego poziomu, zwłaszcza w „Kill Bill”, ale perła w koronie jest jedna i jest nią właśnie obraz, który odebrał naszemu „Czerwonemu” Kieślowskiego Złotą Palmę w Cannes Anno Domini 1994. \
Spośród wymienionych pozycji skupię się na „Pulp Fiction” z tej racji przede wszystkim, że po 31 latach od premiery film można na nowo obejrzeć w ramach cyklu KULTOWE KINO, w Multikinie. Oglądanie na wielkim ekranie tej, jak się okazuje, niestarzejącej się historii, to wielka przyjemność.
Wśród aktorów występujących w dziele Tarantino pojawiają się John Travolta i Samuel L. Jackson, jako para płatnych zabójców, pracujących dla potężnego zleceniodawcy, Marcellusa Wallace’a ( filmowany głównie od tyłu Ving Rhames). Jego rozrywkowa żona ( w tej roli Uma Thurman ze słynną dziś czarną grzywką) ma problem z narkotykami ( kto go w tej pulpie zresztą nie ma?), i lubi imprezowe życie w Mieście Aniołów. Drogi Vincenta Vegi ( Travolta) i Mii Wallace splatają się zaś na tanecznym parkiecie. Poza tym jest jeszcze bokser o pooranej bliznami twarzy Bruce’a Willisa i jego infantylna kochanka , a także para przestępców, która w otwierającej i zamykającej film scenie napada na podrzędny bar.
Konstrukcja filmu jest przemyślana, a na dodatek autotematyczna. W ekspozycji widzimy nawet planszę z definicją pulp fiction. Wiemy więc, że to wszystko okraszone suspensem sensacyjne historyjki, ale tym razem, zabawy te są nie tylko przyjemne. Są także w przypadku dzieła, jakim jest „Pulp Fiction”, pożyteczne. Bawiąc, uczymy się. Generalnie, jak wyjść na ludzi. Mimo że akcja filmu rozgrywa się w tak zwanym półświatku, bohaterowie mają szansę dojrzeć moralnie jak Jules Winifield ( Jackson) bądź zostają ukarani za to, że nie zrozumieli odpowiednio wcześnie metafizycznych przestróg ( Vega). Tak czy siak, wszystko w tym szwajcarskim zegarku gra, jak należy, a precyzyjny mechanizm intrygi przywodzi na myśl słynną regułę Czechowa mówiącą, iż jeśli w pierwszym akcie sztuki na ścianie wisi strzelba, to możemy być pewni, że wystrzeli z hukiem w ostatnim.
Jest to możliwe tylko pod warunkiem, że uruchomione zostaną pewne konieczne do zaistnienia intrygi motywacje, ale umówmy się, są one umowne. Tak czy siak fikcyjna pulpa powstała dzięki ściśle określonemu przepisowi, który nazywamy scenariuszem.
Ja tylko próbuję robić zakupy.
Dla Tarantino ideałem kina byłoby zapewne połączenie Tarkowskiego z kung – fu. Stąd ta skłonność do łączenia wody z ogniem, mieszania w tyglu wartości wysokich z niskimi, elementów splapsticku czy burleski z moralitetem na poziomie dzieł Augustyna i Tomasza z Akwinu razem wziętych. Stąd ta niewyczerpana potencja, która znamionuje dzieła czyste, jakim pozostaje po ponad trzech dekadach Pulp Fiction: lustro, w którym przeglądamy się trochę jak u Gogola, a trochę jak Stendhala. Bo jest to przecież film w takim samym stopniu traktujący o martwych duszach, jak i ich straconych złudzeniach. Martwe dusze sprzedały swoje złudzenia za bezcen Wielkiemu Rewizorowi. Oku, które patrzy na nas wszystkich z wnętrza cyklonu. I stąd ta opowieść. A co z oczu, to z serca.

„ Pulp Fiction”
reż. Quentin Tarantino
USA, 1994